Kijk, we hangen!

Een onderdeel van mijn nieuwe aanpak is dat dit jaar het werk dat de kinderen maken niet standaard mee naar huis gaat. Dat klinkt heel bruut en dat is het misschien ook wel. Maar ik wil de kinderen losweken van het idee dat er altijd een beoordeling/waarde/compliment moet volgen op wat ze doen/maken. Ik wil dat de kinderen bij mij werken om het werken en niet om het resultaat alleen. 
Zo probeer ik ook mijn eigen 'oh, wat mooi' te onderdrukken en in plaats daarvan te reageren met vragen naar hoe iets gemaakt is, met welk gereedschap, of iets moeilijk/makkelijk ging en ook vertel ik ze soms waar dat wat zij gemaakt hebben mij aan doet denken. Doorvragen is iets waar ik dit jaar meer tijd voor neem en tot nu toe bevalt dat heel goed; het levert verrassende gesprekken op, waarover later meer. 
Hoe lastig en tegenstrijdig het achterwege laten van een oordeel is, ervaar ik na schooltijd. Er is mooi werk gemaakt en ik knip twee portretten uit en plak ze in een lijst aan de muur. Ter inspiratie voor andere leerlingen, maar ook voor de sfeer in het atelier. Ik geniet van het resultaat. Er zijn ouder-kind gesprekken in de school en heel toevallig komen net de ouders en de meisjes die dit werk hebben gemaakt even een kijkje nemen in het atelier. "Kijk, we hangen!" zegt een van de meiden. Vol trots wijst ze de ouders de portretten die ze dezelfde ochtend hebben gemaakt. Ze glimmen van trots en ik ook.