29/9/2021 2 Comments Alleen achter de ezelIn het #sprongatelier staat sinds een paar weken een schildersezel. Er kan maar 1 kind werken en ik heb er gelijk de regel aan verbonden dat degene die daarvoor kiest ook echt de hele werktijd (een dik uur) moet besteden aan 1 schilderij. Ik heb er meerdere redenen voor. De belangrijkste is dat ik onthaasting wil (afdwingen). Ik zie namelijk veel kinderen die een enorme haast hebben. In hun bewegingen, hun blik, in hun hele zijn. Bang om iets te missen, om kwijt te raken, te laat te zijn… ik weet het niet.
Er zijn ook kinderen die helemaal opgaan in hun werk en zichzelf en de tijd verliezen. In opperste concentratie werken zonder beïnvloed te worden door klasgenoten. Maar dat zijn er veel minder. Het werk achter de schildersezel nodigt hiertoe uit. Alleen met jezelf, het papier en de verf. De toewijding die ik vraag is voor sommige kinderen een uitdaging omdat ze liever snel snel ‘klaar’ willen zijn. Waarom toch? Oja, een andere reden is: ik heb niet zoveel ruimte om al deze grote kunstwerken te laten drogen en tentoon te stellen.
2 Comments
10/9/2021 0 Comments StationsVoor de zomervakantie kozen de kinderen in het atelier zelf het materiaal en maakten ze wat ze wilden. Dat werkte best goed. Maar er waren toch ook wat haken en ogen aan zoveel vrijheid. De naaimachine was bijvoorbeeld heel populair en de kinderen had ik kussentjes leren naaien, maar ze wilden meer. Kleding! En inderdaad heb ik dat een paar keer begeleid, maar het vroeg veel van mijn tijd en aandacht, die ik dan niet meer aan de rest van de groep kon besteden. En er was nog iets waar ik lang over na moest denken en veel over moest sparren met collega’s. Het viel me op dat veel kinderen in hun comfortzone bleven, kozen voor bekende materialen en technieken. Terwijl ik denk en vind dat een school juist is om te leren wat op onbekend terrein ligt. Lang verhaal kort: ik werk nu met stations.
Er zijn 8 plekken in het atelier die ik heb ingericht rondom een techniek of materiaal, waar ik kort laat zien wat de bedoeling is en hoe je met het materiaal omgaat. Na de uitleg kiezen de kinderen waar ze willen werken. Ze hoeven niet alles te doen (het is zeker geen circuit) en ik heb het zo bedacht dat ik niet overal super nodig ben. Dat ik tijd heb om overal gesprekjes te voeren, te observeren, werk te fotograferen etc. En niet alleen ik ben er heel blij mee. Ook de kinderen zijn blij dat ik de kaders aangeef. En wat wordt er veel geleerd! Het is zwaar genieten, iedere dag weer. Of zoals een meisje vandaag verzuchtte; “Ik zou hier iedere dag wel willen zijn.” Onderstaande foto’s zijn gemaakt op het ‘station’ Oostindische inkt, meer foto's op mijn instagram. 7/9/2021 0 Comments Perfect!Het viel één meisje zwaar. De opdracht om met 1 ononderbroken lijn een gezicht te tekenen. Ze stelde het beginnen uit en keek eerst naar hoe de anderen aanvielen op hun papier. Ze sputterde ‘dit kan ik écht niet’ en ’het wordt écht héél lelijk’.
Na wat bemoedigende knikjes van mij startte ze dan toch. Ze vond het heel lastig en leverde als laatste mopperend het krijtje in. ‘Moet mijn naam er echt op?’ Ze besloot daarna om met een stel anderen te gaan sjabloneren. Ook dat ging niet vanzelf. ‘Mag ik het eerst tekenen?’ Nee, zei ik, want met gelijk knippen heb je misschien minder in de hand, maar krijg je meer kado. Meer toeval, meer verrassingen. En ze ging aan de slag. Ik hoorde hoe zij en haar klasgenoten haar perfectionisme bespraken en ineens stond ze bij me, blij met wat ze had gedaan. 4/9/2021 0 Comments Kijk, we hangen!Een onderdeel van mijn nieuwe aanpak is dat dit jaar het werk dat de kinderen maken niet standaard mee naar huis gaat. Dat klinkt heel bruut en dat is het misschien ook wel. Maar ik wil de kinderen losweken van het idee dat er altijd een beoordeling/waarde/compliment moet volgen op wat ze doen/maken. Ik wil dat de kinderen bij mij werken om het werken en niet om het resultaat alleen.
Zo probeer ik ook mijn eigen 'oh, wat mooi' te onderdrukken en in plaats daarvan te reageren met vragen naar hoe iets gemaakt is, met welk gereedschap, of iets moeilijk/makkelijk ging en ook vertel ik ze soms waar dat wat zij gemaakt hebben mij aan doet denken. Doorvragen is iets waar ik dit jaar meer tijd voor neem en tot nu toe bevalt dat heel goed; het levert verrassende gesprekken op, waarover later meer. Hoe lastig en tegenstrijdig het achterwege laten van een oordeel is, ervaar ik na schooltijd. Er is mooi werk gemaakt en ik knip twee portretten uit en plak ze in een lijst aan de muur. Ter inspiratie voor andere leerlingen, maar ook voor de sfeer in het atelier. Ik geniet van het resultaat. Er zijn ouder-kind gesprekken in de school en heel toevallig komen net de ouders en de meisjes die dit werk hebben gemaakt even een kijkje nemen in het atelier. "Kijk, we hangen!" zegt een van de meiden. Vol trots wijst ze de ouders de portretten die ze dezelfde ochtend hebben gemaakt. Ze glimmen van trots en ik ook. |
Heleenwerkt als atelierpedagoog met kinderen uit de groepen 5 t/m 8 van de basisschool. |
Copyright © 2020 - algemene voorwaarden