Een aardbeving meemaken is één ding; vervolgens jaren in de ellende zitten is gewoonweg onacceptabel. In een welvarend land als Nederland lijkt het aanpakken van de problemen in Groningen maar niet te lukken. 

Ik ben geboren in Groningen, uit Brabantse ouders. En ik heb geluk; ik woon net buiten het aardbevingsgebied. Maar ik voel me enorm betrokken bij de mensen die iets verderop wonen.

Groningers zijn over het algemeen trots. Lopen niet te koop met hun problemen, hun verdriet. Ze lossen het liefst zelf hun sores op. Nait soezen! Ik denk dat erover praten wél goed is. Tenminste, als er geluisterd wordt.

Ik wil de verhalen graag horen. Ik kan de scheuren in huizen niet herstellen en de bureaucratie niet wegnemen, maar ik kan verhalen optekenen. Met een portret, al dan niet gelijkend ;-)

Het project.
Ik kom op afspraak bij iemand praten en tekenen. Een tekening is als beeld anoniemer dan een foto en ik noteer ook geen gegevens als volledige naam en adres. Slechts enkele passende uitspraken, die we in overleg kiezen. Ik publiceer alleen na toestemming. Ik hou het origineel zelf, maar iedereen die wil krijgt een goede scan. Het bezoek duurt ongeveer een uurtje. Ik teken vrij snel (en slordig) namelijk. 

Met mijn tekeningen wil ik laten zien hoe divers de problematiek is, hoe groot en klein de drama's. De serie portretten wil ik t.z.t. publiceren in een blogpost en wellicht tentoonstellen als een reizende expositie door de provincie. Ik hoef er niets mee verdienen. ​

Mijn eerste 'slachtoffer' gaf aan dat ze het fijn vond om op deze manier gehoord en gezien te zijn en dat is waar ik het eigenlijk voor doe.

​